Eerste nachten op de verloskamer& bevalling nr. 50

Na een rustig weekendje begonnen we maandag met vroeges. De ochtend begon zeer goed met meteen een bevalling voor Valerie toen we toekwamen op de verloskamer. om 6 uur waren er 5 baby’s tegelijk geboren en konden de vroedvrouwen niet anders dan de baby aan te pakken, op de buik leggen en snel andere handschoenen aandoen voor de volgende baby’s. Dus alle baby’s lagen op de buiken van de moeders met de placenta nog in de baarmoeders. Na de bevalling hebben we hen hier even mee geholpen en ik had net een vrouw onderzocht, toen bleek da took zij ging bevallen. We hadden gemerkt dat er ineens locale studenten van het tweede jaar aanwezig waren in de verloskamer, dus heb ik snel de bevalling aan Valerie gegeven en geassisteerd. Zo had ook zij sinds maandag haar 40 bevallingen gehaald. Gelukkig hadden we dat zo aangepakt, want ineens liepen er een 20 tal studenten en 10 dokters rond op de verloskamer! Er was een moeder met eclampsie en zij had net een aanval doorgemaakt. De vroedvrouw had haar net op een bed gelegd, toen een lokale student mij kwam roepen dat de vrouw ging bevallen. Er was op dat moment geen vroedvrouw aanwezig dus ik kwam kijken en onderzocht de vrouw of ze inderdaad volledige ontsluiting had en voldoende sterke contracties. De blaas was ook leeg en ze was klaar om te bevallen. Maar tijdens de bevalling deed de vrouw een eclamptische aanval en ik hield de vrouw tegen om te voorkomen dat ze ook van het bed viel. Net op dat moment vond de student het niet interessant genoeg en ging hij lopen! Ik riep op 1 van de dokters om te komen helpen en zij maakte de magnesium klaar om intravenous toe te dienen. Hier geven ze 10 cc magnesiumsulfaat meteen in shot over 10 minuten. Maar voordien had deze vrouw ook al een aanval gedaan en toen had ze niets gekregen! Ik was bezig met de vrouw toen drie van de studentjes per se achter mijn rug een raam wilden open zetten… We stonden daar met drie vol verbazing, want dit was een noodsituatie en zij vonden het broodnodig om zich ertussen te mengen om met drie tegelijk een raam open te doen ipv echt op een nuttige manier te komen helpen. De dokter had het overgenomen van mij en ik ging bij Anja verder helpen. Weer waren de studenten daar, enkel om maar wat in de weg te komen lopen want het was hun eerste dag verloskamer. Er was daar een jonge vrouw van 19 jaar, een primipara, met 4 cm ontsluiting. Anja legde de studenten uit hoe ze de doptone moeten gebruiken en waar ze naar de harttonen van de baby moeten luisteren. Dit hadden ze nog nooit gedaan en ze stonden met 10 man rond Anja te kijken. Ineens merkte ze dat de harttonen van de baby te lag waren en we controleerden de pold van de baby omdat we dan willen weten of we de moeder of de baby registreren. 1 van de studenten vond het zo nodig om te zeggen:’ maar neen, dat moet je helemaal niet doen! Je moet de moet haar pols helemaal niet meten! ‘ Als we zoiets vinden, willen we wel graag weten of we de moeder of de baby meten! Uiteindelijk bleek de baby harttonen van de baby 190 slagen per minuut had en dus serieus tachycard was. We riepen er meteen een dokter bij en ze zei de moeder klaar te maken voor een keizersnede. We wilden een infuus prikken en een blaassonde plaatsen bij haar, maar de studenten wilden per se een infuus zelf plaatsen waardoor het extra lang duurde om het bloed naar het labo te brengen en de blaassonde te plaatsen. Na 5 keer prikken en geoefen van de studenten is de vroedvrouw eindelijk komen helpen en het infuus deftig komen plaatsen zodat ik eindelijk ook de blaassonde kon plaatsen en de vrouw volledig klaar was voor de sectio. Ineens kwam de vroedvrouw met de boodschap: ‘jamaar, de dokter heeft niets voorgeschreven dus zij krijgt geen section! Leg haar maar terug in het bed!’ We gingen naar de dokter en de studenten gingen zich weer moeien en ineens vond de dokter de section niet meer nodig. Toen kregen we het helemaal en hebben we besloten om over te schakelen op nachten vanaf dinsdag want zo konden we echt niet werken. We warden enkel maar tegengewerkt op de verloskamer en wanneer we echt hulp nodig hadden, kwam er niemand. We kwamen de hoofdvroedvrouw tegen en legden alles uit. Ze was zeer begrijpend en vond de nachten zeer ok. We zijn even langs thuis gepasseert en doorgegaan naar White Sands om even van het strand te genieten. ‘s Avonds hadden we voor ons gastgezin groenten (paprika, tomaten en ajuin) met patatjes klaargemaakt en ze vonden het allemaal zeer lekker! De dag erna hebben we proberen te slapen om ‘s nachts te kunnen werken vanaf 20.30u. Dat was niet echt helemaal gelukt, want hier begrijpen ze niet zo goed het concept van nachtshiften. Ze dachten dat we gewoon in het ziekenhuis ‘s nachts gingen slapen en opstaan als er een bevalling was, om erna terug te gaan slapen. de eerste bevalling die ik deed tijdens de nacht was meteen een stuitbevalling. Er was op voorhand niets vermeld in het dossier over een breech bevalling, maar ik had het gevoeld tijdens mijn vaginaal toucher en ze had 10 cm ontsluiting. Toen er een voetje uitkwam haalden we het onderstuk van het bed weg en maakten we voldoende ruimte voor de bevalling want ze begon mee te persen. De vroedvrouw kwam helpen en heeft zich enkel gemengd toen de armen niet meteen kwamen. Toen heeft ze de baby mee vastgehouden zodat ik de opgeslagen armpjes kon ontwikkelen en en het hoofdje ook verder kon laten geboren worden. Net op dat moment vloog al het blood eruit met alle klonters en was het een mooi bloedbad op de grond en op mijn witte broek! De baby deed het goed, daar was ik meteen blij om! En de vroedvrouwen maar lachen met mijn nu rode broek! :D Gelukkig kon ik er zelf ook nog goed mee lachen en wisselde van broek. Op 1 van de rustigere momenten heb ik dan maar eens mijn broek met spirit proberen proper te krijgen, wat ze overigens zeer amusant vonden. Verder heeft ieder nog 1 bevalling gedaan die nacht en Valerie heeft meegeholpen met een aangezichtsligging. Dat was ook een spannende bevalling, maar verliep al bij al zeer vlot. Ik had die nacht ook mijn eerste infuus met success geprikt! Dus nu zou ik zo goed als bij iedere moeder goed een infuus moeten kunnen prikken, nudat dit lukt bij Afrikaanse vrouwen! ;) Na onze nacht konden we weer zeer moeilijk slapen overdag en ‘s avonds gingen we met de andere vrijwilligers chinees eten omdat Tanja zaterdag naar huis vertrok. We hadden wat overschotten mee voor tijdens onze nacht op te eten. Tijdens onze tweede nacht heeft iedereen twee gezonde bevallingen kunnen doen, waaronder 1 gezonde flinke tweeling van 2,5 kg (een meisje) en 2,4 kg (een jongen). We konden de vrouwen nog eens rustig allemaal goed opvolgen. Bloeddruk, harttonen, contracties, infusen prikken, toucheren en alles evalueren. Want op de drukke momenten is hier echt amper tijd voor. En ondertussen speelden we rummicub om niet in slap te vallen. Voor onze derde nacht hadden we al wat beter kunnen slapen overdag, omdat we zo moe waren. ‘s Nachts moesten we nog ergens eten zien te vinden, want er was niets meer in huis om mee te nemen. We kwamen meteen aan op een zeer drukke verloskamer en ik assisteerde 1 van de dokters bij een bevalling die normal een keizersnede ging worden omwillen van foetale stress. Natuurlijk we zijn in Afrika, en daar gaat alles er wat rustiger aan toe dan bij ons. Dus de vrouwen kunnen hier wel even wachten op een keizersnede en eens dat zed an zijn begonnen nemen zee r dikwijls nog iemand snel bij. Omdat zed an toch bezig zijn in het theatre (het OK). Ik moest de baby even goed stimuleren na de geboorte, maar ze deed het al vrij snel goed. Het was een meisje van 2,7 kg. Verder hebben we die nacht nog ieder zelf drie geode bevallingen gedaan. Rond half 4 brachten ze en vrouw binnen zonder haar kaart en ik vroeg de nurse naar de ontsluiting en een hoeveelste kindje het was. Het was een eerste kindje en volgens de nurse had ze nog maar 7 cm ontsluiting. Ik voelde date r iets niet klopte en wilde de vrouw nog eens onderzoeken of dit wel degelijk juist was. Ze vullen immers op de antenatale soms gewoon maar de kaart in, zonder de vrouw ook wel degelijk onderzocht te hebben. Maar ik mocht niet van de vroedvrouw, want ‘ze had maar 7 cm’. ik had mij net omgedraaid om material toch alvast klaar te leggen, toen ze begon te persen en ik een hoofdje zag komen. Snel handschoenen en schort aangedaan en nog vlot de volledige bevalling kunnen doen. Ik had de baby net vast, toen de nurse van antenatale terug binnenkwam met een andere vrouw en ik zei: ‘that was 7 centimeters!?’ Ik weet nu dat we dus soms beter toch op ons eigen gevoel moeten afgaan hier op de verloskamer, het is al zo vaak voorgevallen. De baby van de vrouw die ze op dat moment net binnenbrachten lag in stuitligging, want we hoorden de nurse heel de tijd bezig over een breech. En na de handgrepen van Leopold uit te voeren, bleek dit ook inderdaad te kloppen. We vonden wel nergens harttonen van de baby en daar waren we terecht ongerust over. Niet veel later kwam er een voetje tevoorschijn en we mochten de vrouw niet natoucheren van de vroedvrouw om te kijken of ze wel volledige ontsluiting had. We besloten er dan aft e blijven en de vroedvrouw het te laten oplossen.we maakten ruimte en een dwarsbed klaar voor de bevalling. De bevalling was echt een nachtmerrie: de vrouw had inderdaad geen 10 cm en de vroedvrouw heeft meteen van het eerste moment aan de baby liggen trekken met alle macht. We konden het amper aanzien, maar we moesten helpen. De vrouw lag te huilen van de pijn en het duurde zo lang voor de baby geboren werd. Uiteindelijk bleef de baby met zijn hoofdje erg lang vaststeken en stond de vroedvrouw er gewoon naar te kijken. Het was al veel te laat. We moesten de vrouw op dat moment een infuus met oxytocine geven om de contracties aan te laten houden en de vroedvrouw stond gewoon met haar handschoenen in de lucht te wachten. Dan ging ze rustig nieuwe handschoenen aandoen, want de vrouw was HIV positief (PMCT one). Ineens vloog de baby eruit met meteen de placenta erna! Op de grond!!! De vroedvrouw stond er gewoon naar te kijken! Ze pakte de baby bij de arm van de grond en smeet hem bena op het bed naast de stuit van de vrouw. Ik heb dat kind meteen opgepakt met placenta en al en samen met Valerie nog pogingen ondernomen om het kind te reanimeren, naar het was al te laat. Alle drie waren we zo kwaad op die vroedvrouw! En dan kwam ze nog even doodleuk komen en lachen zien van:’ it’s already too late, you don’t need to resuscitate!’ Het was inderdaad al te laat, maar wij hebben het op z’n minst nog geprobeerd! Dan kwam ze zich weer moeien omdat we de baby en het geslacht aan de moeder moesten laten zien, midden in onze reanimatie. En ze wou het kind afnemen. Uiteindelijk hebben we wel moeten stoppen omdat het inderdaad geen zin meer had en de baby gestorven was, maar we hebben het kindje eerst toonbaar ingepakt in een kanga om dan aan de moeder te laten zien. Zij begon meteen hartverscheurend te huilen, omdat ze dacht dat het haar schuld was dat het kindje gestorven was. Dan kwam de vroedvrouw tegen mij nog zeggen dat ik de bevalling en alles moest afmaken en de vrouw verhuizen. Dat was nu echt wel het laatste dat ze moest komen zeggen tegen ons. Ik heb haar rechtaf gezegd dat wie de bevalling doet, de bevalling ook afmaakt en we zijn ons even gaan afzonderen. Dat had ze blijkbaar niet meteen verwacht. Met deze vroedvrouw hebben we al een aantal keren dergelijke situaties meegemaakt en telkens als ze in onze shift staat, balen we. En de nacht ervoor vroeg ze nog het verschil in opleiding tussen Belgie en Tanzania; ondertussen kunnen we daar al een hele waslijst van opsommen… onder andere dat wij nog steeds met mensen werken en daar ook zo mee omgaan! Dit geldt wel niet voor al de vroedvrouwen hier, want er zitten hier echt wel geweldig lieve vroedvrouwen ook die wel bekwaam zijn. Achteraf vermoeden we dat het om een placentaloslating ging en de baby al even voor de geboorte dood was. Verder heeft iedereen nog zelfstandig wel een goede bevalling gedaan en had ik tegen kwart voor 5 mijn 50ste bevalling gehaald. Naast mij had Anja iets later haar 49ste gehaald. Tegen de ochtend kwam die ambetante vroedvrouw ons aeggen dat we het kindje in de bak voor de dode baby’s moesten leggen en niet op de tafel laten liggen zoals we hadden gedaan. De moeder mocht nog komen kijken naar haar kindje als ze dit wilde en daarom wilden we haar ook niet meteen in de ‘doodskist’ leggen. Ik ben toen naar de moeder gegaan of ze nog even wilde komen kijken naar haar kindje, maar dat kon ze niet meer aan. Ik heb er eventjes bijgebleven en het kindje dan mooi in de bak gelegd. Toen zijn we naar huis gegaan om te gaan slapen. Het was een drukke nacht geweest. Voorlopig is het vrij koel in Dar Es Salaam en daar zijn we niet rouwig om! ;) Morgen dachten we naar 1 van de dichtbijzijnde eilandjes te varen, maar ze geven onweer. Dus het gaat een dagje Slipway worden om souveniertjes te halen voor het thuisfront. Groetjes aan iedereen! De tijd gaat hier enorm snel! ;) xx