Mambo mzungu!

7 maart 2012

Vandaag de vierde dag in Tanzania. Het begint stilletjesaan te wennen en de temperatuur is nu echt wel goed te verdragen. Zondag zijn we ‘s Morgens om 7u20 lokale tijd aangekomen in Dar Es Salaam, het warme Tanzania. Godwin van Projects Abroad bracht ons naar ons gastgezin en we worden echt supergoed ontvangen. Vicky is hier een echte mama voor ons en amai, Tanzaniaanse vrouwen kunnen echt wel koken! T’ Schijnt dat we tegen dat we naar huis gaan 5kg aankomen ipv afvallen! Vicky en Andrew hebben ook een dochtertje, Nicole. Ze praat echt supergoed Engels, beter als haar moedertaal Swahilli en we verwennen haar met spelletjes. Zo heeft ze nu ook Junglespeed ontdekt en ze gaat er ineens een project over maken voor haar klasgenootjes. We worden hier echt wel in de watten gelegd. Maandagochtend warden we rond 9 uur opgehaald door Amen van Projects Abroad voor een rondleiding naar ons ziekenhuis, het Mwananyamalaziekenhuis en naar the office van PA. een dalladalla nemen is al een gans avontuur op zich! Hoe ze hier rijden…! Geen idee of ze hier ooit hebben leren rijden of gewoon in een badjadji zijn gekropen. Ze rijden hier ook in alle richtingen en blijkbaar kan alles hier op de wegen in Tanzania. Regelmatig zit je gewoon vastgeklampt aan de auto in de hoop om veilig ter plaatse te komen, maar het went echt wel. Maandag was het ook ongelooflijk heet. En overal waar je komt toeteren ze, hangen ze uit hun auto te loeren en roepen ze wel Mzungu (witte)! Maar over het algemeen zijn ze echt wel keivriendelijk. Je wordt af en toe eens uitgelachen, hoewel ze ons proberen wijs te maken dat ze hun eigen busschauffeur zitten uit te lachen omdat hij geen Engels kan, ipv ons. Maar ik geloof er echt niets van. We laten het ook maar allemaal gebeuren en lachen eens goed terug. Als ze teveel Mzungu roepenm krijgen ze hier een MAfrica terug te horen, en dan weten ze meestal niet goed meer wat te zeggen. Ze zijn hier ongelooflijk curieus.
De eerste indrukken van het ziekenhuis waren gemengd. Het is echt een groot ziekenhuis en er stond buiten in de hitte echt zoveel volk te wachten… het material en de lokalen zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Het enige nieuwe en volledig in orde is het labo, dat wordt blijkbaar door de Amerikanen gesponsord en is ook in orde en zoals het zou moeten zijn. Een ander deel van het ziekenhuis is waar het OK ofwel theatre is en ‘wachtzalen’. Dat wordt blijkbaar gesponsord door Europa, maar ‘t is duidelijk nog niet wat het moet zijn. Het gedeelte waar wij onze stage doen is ook allesbehalve, maar daar hadden we ons wel aan verwacht. Bedden die je op het schroot nog niet achterlaat en alles bevalt hier naast elkaar of op de grond, want er bevallen hier wel een stuk of dertig vrouwen per dag. We hebben kort even kennis gemaakt met de drie andere Vlaamse studenten vroedkunde van Antwerpen. Na wat geregel en papierenwerk zouden we dinsdag beginnen.
Gisteren was dus onze allereerste dag stage in het ziekenhuis. De dokter had ons drie weken vastgezet op de labour room, maar daar is gewoon echt niets te doen. Dus besloten we om de andere meisjes te vergezellen in de delivery room. Oja, ze hebben hier ook de vervelende gewoonte om ‘s ochtends anderhalf uur gezamelijk te briefen met iedereen van het ziekenhuis. De helft verstaan we niet (Swahilli) en we kunnen niets meevolgen. Dus vanaf volgende week moeten we deze niet meer volgen. Op de verloskamer was er maar 1 vrouw binnen en was het dus uitzonderlijk rustig. De andere meisjes hebben ons rondgeleid en alles uitgelegd, want daarvoor moeten we niet rekenen op de vroedvrouwen hier hoor! We hebben de andere studenten de bevalling laten doen, zodat we konden volgen hoe alles hier in zijn werk ging. Het is hier echt vindingrijk en creatief zijn, want ineens ben je een bevallin bezig en is er nergens een kocher te vinden of handschoenen. En zo wordt de navelstren hier dus vaak gewoon met handschoenen afgebonden en doorgesneden met een mesje. De vroedvrouwen breken hier ook de vliezen met een afgebroken ampule synthocinon, plqxentq nqkijken, hygiene en steriliteit… forget it! Je ziet hier dingen waar je met uw verstand niet bijkunt. En je mag er echt niet teveel over nadenken. Gewoon proberen alles toch zo steriel mogelijk en juist te proberen doen in de mate van het mogelijke. De vrouwen krijgen hier ook geregeld een lap van de vroedvrouwen, waar we bijstaan. Die smekende blik in hun ogen als ze dan naar jou kijken, is iets wat je toch niet onberoerd laat. Ik ben blij dat wij hier wel ons best doen om goed voor hen te zorgen . ze moeten ook zodra ze bevallen zijn rechtstaan en naar een andere kamer lopen om daar max 1 uur te mogen liggen. Zodat een andere vrouw kan mogen bevallen, als ze dan nog niet bevallen is op de grond… Ik heb zelf de eerste dag volledig alleen een bevalling gedaan, want ik kreeg ook geen hulp. Wat was ik blij dat alles goed ging en zowel moeder als kind het goed deden! Een navelstrengomstrengeling laten ze hier ook gewoon geboren worden, met als gevolg dat de kinderen stikken… ‘ s Avonds aijn we met de andere vrijwilliers naar de cinema geweest met de badjaji en gaan eten. Dat was allesinds een fijne afsluiter van de dag.
Vandaag kwamen in het ziekenhuis een aantal dokters van andere ziekenhuizen langs en bevallingen doen met ons en de vroedvrouwen en ineens verscheen daar al het material da je nodig hebt! Onvoorstelbaar! Ineens moest alles sterile gebeuren, ale steriel… ze kennen het allemaal goed genoeg en ze hebben het materiaal, maar morgen vegen ze daar toch terug hun voeten aan!
Ik heb twee bevallingen gedaan, 1 was bij een 19 jarig meisje en de vroedvrouw sloeg haar telkens als ze niet genoeg perste naar haar goesting. ‘k Heb hier echt op mijn tanden moeten bijten, da kunt ge niet aanzien. Vrouwenmishandeling gebeurt hier echt dagelijks… Het kindje was allesinds goed egeboren en het meisjes was niet gescheurd, dat was op zicht al een opluchting. We kunnen nu allemaal ook wat woordjes Swahilli, want de vrouwen die komen bevallen kennen echt geen woord Engels. Mijn tweede bevalling was van een vrouw waar ik net op tijd mijn handschoenen aan had gekregen. ‘t Was een derde kind en ook weer werd er niet naar omgekeken… 1 van de dokters kwam mij toch helpen en vond dat ik het zeer goed had gedaan. Ze was wel gescheurd helaas en ik moest ze dus hechten. De dokter heft wel zeer goed geholpen, maar qua verdoving moet je u hier niet teveel voorstellen want dat is gewoon niets. Ik had het dus zeer moeilijk mee omdat de vrouw ook gewoon aan’t afzien was. Maar ‘k denk dat ze beter af was bij mij dan bij de dokter of 1 van de vroedvrouwen. Achja..
We hadden niet gegeten door de drukte en zijn erna gewoon doorgegaan naar het strand van Mbwalamesi om wat tot rust te komen. Het was een frisse dag vandaag en dat deed enorm deugd. Anja had ook een kind met waarschijnlijk encephalie aangepakt op de verloskamer. Daar waren we wel wat van ondersteboven, want dat zag er gewoon niet uit. ‘t Kindje heeft het dan ook niet overleefd. We gaan nog meer van die dingen tegenkomen, dus we zetten ons daarover. Nog twee daagjes verloskamer en we gaant met de andere meiden een avondje naar Slip Way voor de markt en de zonsondergang te aanschouwen. We kijken er al naar uit! Tot de volgende! Groetjes, Caroline