Start van onze 2de week in Tanzania

Stilletjesaan beginnen we goed onze weg te vinden in het warme Tanzania. Vrijdag was het een redelijke dag in het ziekenhuis en we hebben elk nog een bevalling kunnen doen.mijn kindje was wel strak omstrengeld met de navelstreng en ik was even in paniek dat ik deze niet ging loskrijgen, want wij hebben hier niet de middelen om meteen kochers te zetten en de navelstreng door te knippen. Ik moest van de vroedvrouw het kind gewoon geboren laten worden, maar dan ging het sowieso stikken. Toen het hoofdje verder geboren werd, zag ik dat de navelstreng losser kwam en heb ik deze tijdens de ontwikkeling van de schouders toch over het hoofdje van de baby gekregen. De vroedvrouw wilde niet dat ik het zo deed, maar aangezien de baby in orde was keurde ze toch goed wat ik had gedaan. Zowel moeder als kind waren beide in orde. Telkens wanneer een kindje goed geboren wordt, voel je echt meteen een opluchting als alles ok is. De moeders zijn over het algemeen ook enorm dankbaar na de bevalling. We proberen met die weinige woordjes Swahilli toch goed voor hen te zorgen en hen gerust te stellen. We merken dat ze dit echt apprecieren. En dat is toch wel fijn. Tijdens de rustigere momenten proberen we nog wat woordjes bij te leren.
Er werd nog een premature tweeling geboren van 1,3 en 1,4 kg. Ze werden aan de zuurstof gelegd, maar na een tijdje waren de baby’s verdwenen en waarschijnlijk meteen mee naar de postnatale ward verhuisd met de moeder. Dat zijn zo van die kindje die wij thuis een goede levenskans kunnen aanbieden op de NIC, maar hier is het allemaal afwachten of de kindjes het gaan halen of niet.
Het wordt ook fijner samenwerken met de vroedvrouwen nu ze ons beginnen te leren kennen. We horen dikwijls wel eens dat ze over ons bezig zijn of iets enorm grappig vinden en we tijdens de conversaties ‘mzungu, mzungu’ horen. Dan lachen we gewoon eens goed mee, we denken waarschijnlijk toch hetzelfde over hen.
Ik was met 1 van de andere studentes mee een vrouw aan het hechten toen we naast ons ineens een andere student in paniek bezig hoorde over een navelstrengprolaps. De dokters waren er ook bij, maar vonden het allemaal niet zo erg. De vroedvrouwen gingen zich uiteindelijk ook mengen in de conversaties en er was een dicussie tussen de dokters en de studenten. Wij leren namelijk dat wanneer je een navelstrengprolaps (uitzakkende navelstreng) voelt, je het hoofd omhoog gaat duwen zodat deze de navelstreng niet verder afklemt en we doen meteen een sectio, hier is dat van: ach, dat komt ommes allemaal wel goed, gewoon even laten doen en het kind wordt geboren’. Dus het was discussie tussen de studenten en de dokters over wie er nu wel gelijk had. Uiteindelijk heeft een dokter het gaan opzoeken op het internet en kwam hij toegeven dat de mzungu’s gelijk hadden. De vrouw werd klaargemaakt voor een section, maar dat was ondertussen al bijna een uur later… We hadden er niet zo’n goed gevoel bij. Na de sectio kwam 1 van de studentes terug en mochten we de apgar van de baby eens raden. We dachten natuurlijk allemaal superlaag, maar het kind deed het zeer goed en had een apgar van 9-10. Dat kon dus onmogelijk een prolaps van de navelstreng geweest zijn, dachte we dan. Hun touches hier zijn dus ook niet altijd juist.
Na onze werkdag zijn we met de andere vrijwilligers naar Slipway vertrokken voor het martje, iets lekker te gaan eten en de zonsondergang te bewonderen. Het was best gezellig en fijn. De dag erna gingen we met zijn allen naar Sea Breeze om te genieten van een rustige dag zon, zee en strand. Het was weer 32 graden en dus goed warm. ‘s Avonds merkten we toch dat we wat waren verbrand van de felle Afrikaanse zon.
Zondags zijn we gaan brunchen met onze familie hier: Vicky en Nicole. Jenna van Projects Abroad en de andere vrijwilligers ware nook aanwezig. Het Kilimanjaro hotel is echt poepsjiek! ( 5 sterren) en er was zoveel eten! Dat waren onze maagjes echt niet meer gewoon en we konden dan ook niet 4 uur eten. Het eten was wel enorm lekker en er was superveel fruit en lekkere desserten aanwezig. We hadden die avond dan ook echt geen honger meer en zijn op tijd in ons bedje gekropen.
Maandag begonnen we onze tweede week verloskamer met late shoften. Omdat we met zoveel studenten staan (7 ) en er soms nog eens locale studenten ook aanwezig zijn, hadden we een shift-regeling overeengekomen en laten goedkeuren door dr. Wandi en de hoofdvroedvrouw. We kwamen meteen aan op een overvolle verloskamer en ze lagen zelfs op de grond met 5 hun contracties op te vangen. We hadden dan ook echt geen overzicht meer over wie er lag en hoe ver ze stonden. De andere studenten waren dan ook superdruk bezig. Ineens riep 1 van de studenten ook ‘ een hoofd! Ik zie een hoofd komen!’, want er was 1 gewoon op de grond aan’t bevallen en het zag er echt niet goed uit. Tegen dat ik er was, was het kindje al geboren en bleek het om een mors in utero te gaan. Er waren vroedvrouwen die er gewoon rondom liepen en niet eens kwamen helpen als we vroegen wat we ermee verder moisten doen. Dus we hebben onze plan getrokken en die mevrouw zo goed mogelijk verzorgd. Het kindje woog een 2kg en moest meteen bij in de bak met dode kindjes. We vonden het echt al geen goed begin van onze shift en er waren die dag al veel baby’s doodgeboren. Naarmate de avond vorderde werd het rustiger en hebben we elk nog een goede bevalling kunnen doen. Tegen dat we bijna gedaan hadden stonden er nog 2 vrouwen klaar om te bevallen en hebben ik en Valerie nog eentje gedaan, Anja heeft eentje gehecht en ik heb nog eentje gehecht. Zo goed als we konden, want het licht was echt slecht om deftig iets te kunnen zien. We hadden ons pillichtje gelukkig mee en waren voorzien. Al bij al hadden we toch een goed gevoel over onze eerste late en de vroedvrouwen hebben ook pogingen gedaan om ons uitleg te geven en iets bij te leren. Telkens als we iets goed deden, zoals een bevalling of een kindje dat ik van Valerie lang heb gestimuleerd om te ademen, kregen we een ‘hongera!’ te horen van de vroedvrouwen. Dit betekent ‘proficiat!’, en dan voel je je toch al meteen opgelucht en beter. Dat zeggen wij hier na de geboorte trouwens ook tegen de vrouwen die zijn bevallen.
Vandaag gaan we ons wagen aan Afrikaanse dans, kan nog lachen worden! ;) Groetjes!