Het leven zoals het is… op de verloskamer!

De laatste week was het enorm druk op de verloskamer! We kwamen elke dag aan op de verloskamer met het gedacht van: oooooh, waar te beginnen???!! Elk bed was telkens gevuld en er lagen tot wel 6 vrouwen op de grond te wachten. We hadden ook totaal geen overzicht meer. Maarja.. je wordt het snel gewend en je gooit jezelf er gewoon meteen in. Deze week hebben we echt vanalles gezien: stuitjes, schouderdystocie, onverwachte tweelingen, pre-eclampsie… Je komt wat tegen op de verloskamer! Ik en Anja hadden vrijdag onze 30ste bevalling bereikt en Valerie laten we goed inhalen! ;) Het hechten begint took al aardig te lukken en we kijken er bij elkaar op toe dat we het goed doen. Het gaat echt veel beter wanneer er iemand op toekijkt en een beetje kan dirigeren of we alles goed aaneen zetten. De vroedvrouwen vertrouwen ons hier ook enorm. Als er een vrouw ergens gaat bevallen horen we: conduct delivery! En weg is de vroedvrouw. Soms is het allemaal even teveel omdat ze dan van ons verwachten dat we dit doen en tegelijk dat en dat en… en dan moet je het soms even gewoon zeggen tegen de vroedvrouw want ze vergeten soms dat wij ook nog steeds maar studenten zijn. Ze zijn blijkbaar wel enorm blij met onze extra (en bekwame) handen op de verloskamer en dat laten ze ons op tijd en stond ook weten. We vinden dat echt allemaal superfijn.

We hadden deze week voor de eerste keer stuitbevallingen gezien... Het ziet er echt uit als slachterswerk. Zodra er een voetje uitkomt, gaan ze op zoek naar de andere voet om die er ook uit te halen en ze kijken niet na of de vrouw volledige ontsluiting heeft. Maar ze kennen wel hun handgrepen! Uiteindelijk komen die tijdens de bevalling toch ergens boven water. Achja, we zijn telkens opgelucht als het kindje er levend en wel uitkomt en de moeder er goed bovenop komt. Ik betrap mezelf er wel op dat ik meteen die armen en nek van dat kindje ben gaan checken op kwetsuren. Alles bleek goed te werken, maar we vonden alledrie weld at het kindje een lang nekje had. Toeval of niet, wie zal het zeggen?

Ik heb deze week ook voor de eerste maal een tweeling gedaan. ‘t Was eigenlijk nooit de bedoeling, maar hier weet je nooit of het 1 of 2 kinderen zijn in de baarmoeder. Het eerste kindje was meteen vlot geboren met een goede apgar van 9-10-10, maar het was zo klein! Mijn frank viel meteen van: ojee, een tweeling! En inderdaad ik voelde nog een kindje in hoofdligging zitten. Wij mogen geen tweelinggeboortes doen en Anja vond dat ik er beter voor de rest afbleef en het aan de vroedvrouw overliet. Ik kon het echt niet helpen, maar ik had hier echt zo’n slecht gevoel bij. Ik moest ook 10x uitleggen dat wij geen tweelingen mogen doen en dat ik liever wilde dat de vroedvrouw het hier overnam. Mijn slecht gevoel bleek echter juist te zijn, want het kind werd een uur later geboren en het was gestorven.. Het zusje deed het ondanks de 1.6 kg wel zeer goed. Ik vond het echt enorm erg en ik probeerde het wat uit te leggen aan de moeder (22 jaar), ze was ere norm van aangedaan. Ik heb er toch eventjes bijgezeten en haar dochtertje goed warm ingewikkeld aan haar gegeven, want ze laten die kindjes hier soms gewoon liggen op de reanimatietafel.

Verder waren er wel veel goede bevallingen. En hier en daar op de grond of aan het toilet de baby’s aanpakken. Dat zijn best spannende momenten op de verloskamer! Ik vind dat we wel met trots naar onze weken verloskamer mogen terugkijken. Ons Swahilli wordt ook steeds beter! Tijdens de weinige rustige momenten op de verloskamer proberen we van de vroedvrouwen en dokters wat extra bij te leren. En zij zijn ook zeer nieuwsgierig naar de werking van onze verloskamer in Belgie. De vroedvrouwen zijn uiteindelijk wel fijn om mee samen te werken. Er zijn toch echt een paar zotte dozen bij ;) Zelfs de hoofdvroedvrouw hier is niet vies van een grapje of een dansje. Een andere vrijwilligster had haar ipod mee en ze begonnen er spontaan op te dansen. Je kent dat wel; goed shaken met die Afrikaanse poep!;) Zo grappig! Maar toen we al lachend voorstelden om de vrouwen op muziek te laten dansen of laten bevallen, waren ze toch niet mee. Nogtans een geode manier om het kindje in het bekken te doen indalen, dachten we? ;)

Ons weekendje hadden we meteen volgepland met allerlei fijne dingen. Zaterdag zijn we naar Shoppers geweest voor Engels boeken ( ons boek was bijna uit!) en sudoku’s, maar dat laatste hadden ze helaas niet. We zijn erna doorgereden met een badjaj naar Slipway. We hadden echt nog NOOIT zoveel schrik gehad in een voertuig! Dien kerel reed gewoon met ons en zijn gamele badjaj door alles sloppenwijken, een zogenaamde shortcut.. Echt waar wij zaten daar met schrik dat we niet levens in Slipway zouden aankomen.. in elke put en rots en bocht… overal reed hij op of in.. en enkele malen reed hij bena gewoon de mensen omver! Ze moeste n maar zien dat ze uit de weg waren want hij remde echt niets af! Manman.. we waren blij als we uit dat ding konden stappen op de begane grond. En dan durfde hij nog eens 1000 shilling meer vragen omdat we wit waren! Met alle Afrikaantjes, maar niet met deze mzungu’s! ;), we zijn het gewoon afgetrapt. Nu zijn we wel voorzichtiger in de keuze van onze badjaj rijders. We hadden nog een fijne en gezellige namiddag in Slipway, al een geluk dat we niet teveel geld bij hadden bij het zien van al die mooie Afrikaanse spulletjes en schilderijen… Uiteindelijk zouden we het toch niet allemaal in onze koffer meekrijgen.

Zondag zijn we lekker de tourist gaan uithangen in Kunduchi, Wet ‘n wild waterpark. Grote glijbanen, keiveel zwembanen… het was een zeer goede verfrissing, maar we waren ineens ook enorm verbrand van de Afrikaanse zon. De Indiers hadden blijkbaar ook vakantie, want buiten een ander paar meisjes waren we hier de enige blanken! Ze lieten het ook niet na om ons ‘subtiel’ na te staren, maar ja das begrijpelijk als hun vrouw continu in een boerka rondloopt, zelfs in het zwembad!
Al bij al hadden we echt een plezant weekendje. We kijken al uit naar het komende weekend: Zanzibar!! Nog een weekje vroeges en donderdag gaan we naar de medical outreach met Projects Abroad. Hier gaan alle medische vrijwilligers een schooltje kinderen nakijken op ziektes en verzorgen. Wij zullen dus zeker en vast ook aanwezig zijn.


Maandag was het een goede dag op de verloskamer. Zeer druk en allemaal goede bevallingen. De vroedvrouwen beginnen ook goed onze naam te kennen, hoewel Caroline net iets te moeilijk lijkt te zijn. Ze maken er hier Coraline ofCalorine van. En dan moet ik dat telkens verbeteren in het delivery book. Ik begin ze hier echt wel enorm fijn te vinden. De leuke vroedvrouwen hier zijn echt gekke dozen en behulpzaam. Nu is het door de verloskamer: Carolineeee! Deliveryyyy! Soms wel grappig, maar niet altijd zo fijn als je merkt dat je klaar staat om het kind op te vangen en blijkt dat die vrouw nog maar 8 cm heeft. Dan heb je je voor niets gehaast. Goed nakijken is dus de boodschap! Ik heb drie bevallingen volledig zelfstandig kunnen doen en geen enkele moeder moeten hechten. Wat een opluchting, want dat hechten hier met die zelfabsorberende ‘ijzerdraad’ hangt echt mijn voeten uit en ik doe het liever niet dan wel. We mogen ook niet netjes de laagjes aaneenhechten zoals we hebben geleerd, maar moeten doorlopend hechten. Zeer vervelend als je een ruptuur hebt van hier tot in ginderachter! Gelukkig hebben we die nog niet al te veel gezien. Verder was de dag wel fijn en sloten we onze shift zeer rustig af. De andere studentes konden bij hun aankomst om 14 uur meteen ieders een bevalling doen.

Dinsdag was het echt absoluut geen fijne dag op de verloskamer! We kwamen nogtans aan op een rustige verloskamer, maar de ochtend begon al slecht met een stuitbevalling. Alleen was men er niet zeker van of het nu een stuit of een hoofd bleek te zijn. Uiteindelijk bleek het toch om een breech te gaan en hebben Anja en Valerie deze geasisteerd. De vroedvrouw ging te werk met een episiotomie te maken, ENKEL door de HUIDLAAG. Dat heeft op die manier dus totaal geen nut! Het vrouwtje is dan ook ferm doorgescheurd.. ik en Signe, de andere student, stonden erop te kijken van ‘aiai’. Het was een stevig kindje en er werd al aan getrokken van het moment dat de beentjes uit de vagina hingen te bengelen. We hadden de tafel al weggetrokken, zodat er meer plaats zou zijn. Maar volledig hebben we de bevalling niet kunnen volgen want wij waren zelf ook twee vrouwen aan het opvolgen. Op een gegeven moment moest iedereen uit de verloskamer, want de kuisvrouwen wilden daar de vloer eens een gronde beurt geven. Redelijk belachelijk dus, maarja.. Op dat moment hoorde ik een vrouw reopen en ben er naartoe geneld. Er puilde een kleine stuit uit de vagina en ik deed snel mijn handschoenen aan on het kind aan te nemen. De andere student kwam mij ter hulp geneld. De vroedvrouw was maar bezig van: you need to pull the legs! Ik heb dat niet gedaan, want dan zouden de armen zeker zijn opgeslagen. Uiteindelijk kregen we het beduiteinde niet weg en steunde de voetjes van de baby op het bed. Ik heb de stuit laten geboren worden zoals we zien in school. De armpjes bleken toch opgeslagen te zijn en ik heb deze mooi manueel kunnen afhalen en de baby was goed geboren. Ik had wel geluk dat de baby niet voldragen was, want dan had alles echt wel veel moeilijker verlopen. Na de geboorte van de eerste baby bleek er nog een 2de in te zitten!! Verrassing! Signe, een Deense student, heeft de tweede ontwikkeld die in hoofdligging werd gepresenteerd. Verder was er die dag nog een tweeling, waarvan ik het eerste kindje heb laten geboren worden. Het kindje woog 1.8 kg en was prematuur. Hoeveel weken de tweeling was, was ook nergens terug te vinden. Ook het feit dat er ook hier weer nog een tweede kindje in de baarmoeder zat, wisten we niet. Het tweede kindje konden we echter niet ontwikkelen en lag in een dwarsligging. Ik heb de dokter erbij moeten halen en ook zij kon het kind niet eruit krijgen. Uiteindelijk hebben er nog drie andere dokters komen ‘helpen’ en ik kon het gewoon niet meer aanzien. We hoorden allemaal de vrouw gillen tot in het ‘bureau’. Echt vreselijk. Uiteindelijk hadden ze dan toch maar de beslissing genomen om een keizersnede te doen. Na de bevalling van het eerste kind heb ik nog harttonen gehoord, maar daarna niet meer.. Ik vond het echt zo erg voor die vrouw en ben haar gaan troosten terwijl ze moest wachten. Haar eerste kindje van de tweeling, een meisje, deed het goed.
Ik moet zeggen dat ik verschoot van de vroedvrouwen. Ze waren er echt om ons op te beuren, want ik had het die dag even enorm moeilijk na mijn eerste tweeling. Het was even gewoon allemaal teveel : de onverwachte tweeling, dat kindje dat ze aan het reanimeren waren en maar bleef gaspen, de stroom die continu uitviel met dus ook de zuurstof, de andere tweelingbevalling met de dokters die vanalles aan het forceren waren… Het was genoeg geweest. Maar de vroedvrouwen waren er echt wel en wilden graag dat je ermee praat als je met iets zit. Ik had even een moment nodig, maar daarna kon ik gewoon weer de handen uit de mouwen steken. Er zijn op elk moment vrouwen met baby’s die jou nodig hebben, dus je gaat gewoon verder helpen en doen wat je kunt.
Toen onze shift erop zat en we nog steeds niets hadden gehoord van de vrouw en het kindje van de tweeling, zijn Anja en ik naar de postnatal ward gaan horen. Het kindje had het niet gehaald… Dat was wel een somber einde van onze shift.

Vandaag zijn we naar de medical outreach geweest met Projects Abroad. We hadden rond 8 uur afgesproken aan het Mwananyamala regional hospital waar we werken met al de medische vrijwilligers. Iets regelen in Afrika gaat hier toch niet zo precies al bij ons. Goodwin en Amin en dokter Puse gingen met ons mee, maar er was een probleem met het schooltje dat ze niet op tijd geregeld hadden en dus hebben we flink nog twee uur kunnen wachten vooraleer ze iets hadden geregeld gekregen. We hadden ons even lekker gezellig geplaceert in de tavern over ons ziekenhuis waar we geregeld eens langskomen om iets te drinken of te eten. Na die twee uurtjes vertrokken we dan per badjaj naar het schooltje. Het bleek echter om de hoek te zijn… zonde van de centjes aan de badjaj! Het was daar net speeltijd en man, we wisten niet wat ons overkwam! Ineens kwamen er daar 200 kinderen op ons afgestormd, superblij en vrolijk. Allemaal wilden ze ons gedag zeggen en hun paar woordjes Engels uitproberen en op de foto staan. Dat laatste vonden ze trouwens super geweldig, vooral als ze zich achteraf eens konden checken en er goed mee lachen. Na de speeltijd zijn we hen naar hun klasje gevolgd en hebben we de kindje 1 voor 1 een medische check up gegeven. We keken de ogen, oren, tanden en de huid na op tekenen van infectie. Er waren opmerkelijk veel tandproblemen hier. De kindjes dragen hier hun kleren ook enkele maten te groot,zodat ze deze lang genoeg kunnen afdragen. Dat was soms wel een beetje een komisch zicht. Ik vond het een fijne voormiddag.
In de namiddag zijn we met een aantal andere vrijwilligers doorgegaan naar Posta om de ferryboot voor Zanzibar te reserveren. Vanaf morgen 4 dagen Zanzibar!! Ik kijk er al enorm naar uit:D!! Groetjes!!